Ağlamak isterdim, sen arkamda umursamazcasına yatarken ben gecenin karanlığında mum ışığıyla aydınlanmış cemaat otelinde önümde bitmek üzere biram elimde yeni yakılmış sigaram yumruklarımı sıkıp gözlerimi kapatarak yandaki cama yumruk atmamak için ağlamak isterdim. "Özledim seni." derken o kadar içtendim ki ve bu içtenlikle ancak 3 hafta savaşabilmiştim. Artık ne yaptığımı ben bile bilmez oldum ; senle saatlerce konuştuğumuzu , konuşmaktan sıkılıp saatlerce seviştiğimizi, ondan da sıkılıp yatıp teo dinlediğimizi arar olmuştum. Konuşmalarımızın tadı bile ayrıydı, o kadar marjinaliteyi, benim Clark Kent seninse Hume olduğunu hala unutamıyorum ama sen herşeyi gene yine yeniden ex-aşkın Che'ye bağlıyordun rüyalarımda bile... Şimdi ise elime geçen tüm fırsatları tepmiş gibiyim. Keşke yanımda olsan da ağlasam. Galiba yanında ağladığım tek insansın... Aslında sen hiç gerçek beni görmedin...
Ama seni istemiyorum artık bu kesin ve net! Çünkü ne sen beni ne de ben seni kurtarabilirim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder